Slapeloze nachten

Door mijn ondergevoeligheid heb ik met enige regelmaat “last” van slapeloze nachten. Dat ik om een uur of twee nog wakker ben, geen behoefte aan slaap lijk te hebben. Dan kijk ik eens op de klok en bedenk me wat ik de volgende dag te doen heb. Als ik iets te doen heb (afspraken, werk, dagbesteding, kinderen die komen) dan besluit ik vaak de nacht door te halen. Ik ga niet slapen maar houd me wel rustig; ik zit/lig een serie te kijken of zit achter de computer.

De opmerkzame lezer zal gezien hebben dat ik last tussen aanhalingstekens geplaatst heb. Dit is geen typ fout. Zelf heb ik namelijk niet erg veel last van 1 nacht doorhalen (dit is echter uit ervaring wel mijn limiet; twee kan echt niet!). Het heeft wel tot gevolg dat ik de dag erna vaak “vroeg” slaap en ook goed slaap. Mensen om me heen die me beter kennen (begeleiding of goede vrienden etc. merken het echter wel aan me. Of ze er wat van zeggen is soms een tweede, maar ze merken het wel. Echter mijzelf staat het niet in de weg. Ik functioneer verder normaal. Tenminste, normaal voor mij…

Nachtmens

Al jaren weet ik van mezelf dat ik een nachtmens ben. Dat verklaart voor mij ook mijn slapeloze nachten voor een groot deel. Als ik mijn eigen ritme mocht bepalen, zonder maatschappelijke gevolgen, zou ik ‘s nachts leven en overdag slapen. Voor mij voelt dat ergens natuurlijker.

Ik weet dat er bij autisme vaker voorkomt dat mensen de nacht een stuk prettiger vinden dan de dag. Om de simpele rede dat het dan veel rustiger is. Geen mensen op straat, weinig tot geen verkeer, “iedereen” slaapt. Heerlijk! Veel minder prikkels dan overdag. Mijn voorliefde voor nacht komt daar ook voor een deel vandaan; de rust is mogelijkheid om mezelf weer op orde te krijgen.

Dagen vol opbouw

Overdag gebeurt er zo veel! Zo veel prikkels om je heen en de meeste heb je niet door. Tenminste als je geen ASS of aanverwante stoornis hebt. Telefoons die rinkelen, mensen lopen overal, auto’s, fietsers, hallo buurman, ben je eigenlijk wel op tijd, wat doen die jongelui daar, rinkel de kinkel daar liet de overbuurman wat vallen, op weg naar werk dan maar, geluid van die motor is zo hard, waar kwam die fietser nu in eens vandaan, waarom is het midden van een stoplicht eigenlijk geel, en had ik daarvoor eigenlijk moeten remmen, ja sorry nu te laat hoor, en daar ging die telefoon - Facebook melding van me moeder, o wat leuk mijn neef gaat….. Enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts….

O en dan ben je nog niet eens begonnen met op weg gaan naar je werk/school/dagbesteding of waar je ook heen gaat. Kort gezegd; dit betekend Chaos! Chaos met een hoofdletter C. Hoeveel last je daarvan hebt hangt af hoe je bent als persoon. Sommige kunnen heel goed hiermee om gaan, andere iets minder. Zonder mezelf op de borst te kloppen, denk ik dat ik hier best goed me om kan gaan. Maar Chaos is een sluipmoordenaar…

Na een dag van allerlei prikkels verwerken heb ik tijd nodig om zaken te verwerken. Dit duurt de ene dag langer dan de andere dag. Dit kan zijn omdat de ene dag drukker was dan de ander, maar lang niet altijd. Dit kan ook samenhangen met mijn energie reserve van die dag.

Van Chaos naar Orde - De Nacht Sessies

En dan komt de avond. De wereld vertraagt, mensen komen thuis en gaan televisie kijken. Het verkeer neemt af. De rust komt er aan geslopen. En de autist komt tot rust… Zou je denken…

Nou ik niet echt. Ik leef meer op in de avond. Dit komt doordat ik dus een nacht mens ben. Ik voel me ‘s avonds actiever en alerter dan overdag. Maar daarnaast begint het proces in mijn geest om zaken van de dag “op te ruimen” en te verwerken. Soms duurt dit minuten, soms uren en heel soms zelfs dagen. Gelukkig heb ik, na psycho-educatie en begeleiding thuis, dit proces steeds meer en meer in de vingers.

Waar het eerst toch zeker uren in beslag nam, gaat het nu een stuk makkelijker. Als het echter veel is van die dag, dan heb ik de nacht nodig om de dag te verwerken. En dan ben ik heel druk in mijn hoofd met allerlei dingen. Slaap heb ik dan zelden. En af en toe heb ik gewoon geen zin om al op bed te gaan. Dit komt meestal voort uit het feit dat ik niets te doen heb de volgende dag.

Na een periode van verwerken komt er voor mij echt rust. Dan is de dag verwerkt en op zijn plek gezet. Soms kan ik dan pas ook reageren op dingen die die dag gebeurd zijn. En daarmee bedoel ik meer voor mezelf reageren. Dus in eens kan dan een opmerking binnen komen van iemand en kan ik daar dan weer gestrest van worden. Echter heb ik voor mezelf wel geleerd om dingen los te laten die ik niet kan veranderen. Als ik er wel wat aan kan veranderen en het is iets wat me stoort moet ik voor mezelf bedenken wat de beste volgende stap is om mijn probleem op te lossen. Als blijkt dat het probleem niet op te lossen is door mij, door wie dan wel? Als ik er op uit kom dat het niet op te lossen is, moet ik het ervaren als een feit. En aangezien feiten nu eenmaal alleen ZIJN en niets meer of minder dan dat, moet ik mij daarbij neerleggen. Hoe moeilijk dat soms ook is.

Orde van de nacht - Ochtendgloren

Na de periode van bezinken en verwerken komt het moment van rust. Ergens in de nacht dus, voor mij dan. Als ik slaap die nacht word ik gewekt door een van mijn vele wekkers. Als ik wakker ben zie ik de zon opkomen. Tijd om koffie te zetten en aan de nieuwe dag te beginnen. Ik probeer altijd mijn dag te beginnen in een goede gemoedstoestand. En dit lukt me steeds beter. Natuurlijk zijn er momenten dat dat even niet zo goed lukt, maar ook die kan ik steeds beter accepteren. Het mag er allemaal zijn nu. Acceptatie is de eerste stap naar een gelukkiger leven.