Pokémon Go als ijsbreker

Ik speel Pokémon Go. Ja ik ben volwassen en speel Pokémon Go. Alweer even na een tijd gestopt te zijn. Waarom? Omdat het een leuk spel is. Het verbind mensen toch op een bepaalde manier met elkaar. En voor wie denkt dat het een kinderspel is; de gemiddelde leeftijd van actieve spelers ligt rond de 30. Tenminste, als ik kijk naar wie er komt opdagen bij zogenaamde raids.

Echter, deze post gaat niet over de verschillende aspecten van Pokémon Go of over de spelelementen, daarover zijn genoeg andere websites. Nee, ik wil het hebben over de sociale kant van het spel.

Autisme en contact maken met mensen

Contact maken met mensen is lastig. Tenminste, voor mij is het lastig. Hoewel ik vrij goed ben in sociale camouflage en je het dus niet meteen merkt als je met me praat (heb ik horen zeggen), heb ik toch problemen met contact leggen met mensen. Hoe begin je met een gesprek? Waar praat je over met iemand? Koetjes en kalfjes is niet echt mijn ding… Waar begin je over? En vinden ze het eigenlijk wel wat als ik tegen ze begin te praten? Zo maar wat dingen die door mijn gedachten spelen als ik denk aan het beginnen van een gesprek.

Voor mij is het contact leggen met mensen oogwaarschijnlijk geen probleem. Maar het kost mij aardig wat energie. Het vinden van een “opening” om een gesprek te beginnen is vaak waar het voor mij op vast loopt.

Het hebben van een gezamenlijk onderwerp

Een gesprek beginnen is zoveel makkelijker als je een onderwerp hebt waar beide partijen mee bezig zijn. Je hebt een “gratis” onderwerp om over te praten. Meestal betekend dit dat het beginnen van een gesprek daarmee een stuk eenvoudiger wordt. Het aanknopen van een gesprek met een wildvreemde is altijd spannend. Maar voor mij kost het ook meer energie dan dat bij een neurotypisch persoon zou kosten. Waarom dan toch doen? Alleen is ook maar alleen, het maken van een praatje kan leuke contacten opleveren en in het geval van Pokémon Go nuttige contacten voor het spel.

Pokémon Go spelers

Als je buiten op straat loopt, Pokémon Go aan het spelen, herken je bijna automatisch andere spelers. De manier waarop ze lopen, waar ze stil gaan staan en het steeds kijken op hun telefoon. Mensen die het niet spelen herkennen ons zelfs. Vaak hoor ik de opmerkingen van vermaakte tieners; “Haha, die man speelt Pokémon Go!”. Ik glimlach dan en denk bij mezelf; “Klopt helemaal. Ik speel een spelletje ja.”

Maar een van de leuke dingen aan het spel is toch wel de mensen erom heen. Je ontmoet nog wel eens mensen die het spel ook spelen en daarmee heb je toch een klik. We hebben namelijk allemaal 1 ding gemeen; we spelen hetzelfde spel.

De meeste Pokémon Go spelers die dagelijks spelen hebben eigen routes die ze lopen. Ze spelen in hun eigen buurt of in buurten waar ze vaak komen. Daardoor zie je dezelfde mensen vaker. Op een gegeven moment herken je elkaar, zelfs zonder met elkaar gesproken te hebben.

De meeste mensen zijn vriendelijk naar elkaar. Nu het spel een aantal jaar oud is, en de hype een beetje voorbij, zijn de mensen die spelen vaak vrij sociaal naar elkaar. Ze willen je best helpen met spelen en er zijn vaak Whatsapp groepen waarin Pokémon Go zaken besproken worden voor een bepaald gebied.

Een toevallige ontmoeting

Een tijd geleden was ik op het huis van mijn ouders aan het passen. Ze wonen in een dorp in het oosten van het land. Een vrij klein dorp, voor Pokémon Go betekend dat er weinig “stops”¹ en “gyms”² zijn. Toch ging ik bijna elke dag erop uit om lang deze plekken te lopen. Daar zorgt het spel wel voor door elke dag een opdracht aan je te geven. Verder wordt je in het spel beloond voor de gelopen afstand. Nog een stimulans om te lopen.

Tijdens een van mijn rondes liep ik naar het centrum van het dorpje. Mij viel een meid op die langs de andere kant van de weg liep. Ik kreeg de indruk dat zij ook Pokémon Go aan het spelen was. Ze liep met een telefoon in haar hand, ze stopte op de “juiste” plaatsen en dergelijke.

Omdat ik niet zeker was of ze daadwerkelijk speelde, liep ik eerst verder. Toen ze echter naar de plaatselijke kerk liep (een van de twee gyms in het dorp) bleef ik in de buurt hangen. Ze begon het punt te veroveren voor haar team. Ze was van een ander team dan waarin ik zit, dat wist ik omdat ze mij uit de andere gym in het dorp had gegooid.

Na even gekeken te hebben hoe ze mijn Pokémon aan viel, herstelde ik mijn Pokémon in het spel in 1 keer naar volledig leven. Daarop keek ze om zich heen en bijna direct mijn richting op. Ze had duidelijk door dat ik ook een speler was. Ik stak mijn hand op en liep naar haar toe.

We begroeten elkaar door te vragen naar kleur van het team waarin we zaten. Dit lijkt soms een standaard begroeting te zijn tussen Pokémon spelers Daarna raakte het gesprek al snel op gang.

Twee uur later (!!) namen we afscheid van elkaar na een gesprek wat uit liep op van alles en nog wat. Het was erg interessant om zo’n toevallige ontmoeting te hebben met iemand en een dergelijk lang gesprek te hebben.

Pokémon Go verbindt mensen

Het was in het begin van Pokémon Go een enorme rage. Mensen die eigenlijk nooit buiten kwamen, maar wel een graag spelletjes speelden, kwamen in eens de straat op. Uiteraard was het tijdens het hoogtepunt wel een beetje belachelijk hoe mensen deden. Maar het werkte wel; mensen speelde massaal samen buiten op straat een spel met elkaar.

En voor mensen zoals ik was en is het een leuke manier om contacten te leggen met mensen. En het is ook nog eens goed voor mijn gezondheid! Sinds ik weer Pokémon Go speel, probeer ik de doelen te halen voor de week (5, 25 of 50 kilometer lopen bijvoorbeeld!) en ben ik regelmatig buiten.

Zelf heb ik geen hond of ander “dwingende” reden om een eind te lopen. Maar voor Pokémon Go ga ik de straat op. Loop ik kilometers en probeer elke dag missie te halen waarvoor ik ook weer buiten moet zijn. En door Pokémon Go ontmoet je ook weer mensen die je anders nooit zou zien.

Uiteraard is niet elke Pokémon Go speler iemand die zit te wachten op een gesprek. Maar toch zijn het wel eenzelfde slag mensen. En, omdat je een ding gemeen hebt, is het openen van een gesprek veel gemakkelijker.

Spelen met vrienden

Natuurlijk is het leukste om het spel te spelen met vrienden! De competitie met elkaar, de prestaties delen en elkaar kunnen helpen in het spel is fantastisch. Niet dat alleen spelen onmogelijk is, maar het is een stuk leuker met vrienden.

Door regelmatig te spelen kom je misschien mensen tegen, maar er zijn ook genoeg Facebook groepen voor Pokémon Go. En ik heb ook mensen gezien in autisme groepen die spelen en graag mensen als vriend in het spel willen toevoegen.

Schaamteloze zelfpromotie

Ik zit in team blauw, Mystic. Ik speel vooral in het noorden van het land. Wil je me toevoegen op Pokémon Go? Dat kan natuurlijk! Mijn code is: 7133 6104 4176

Misschien zie ik je eens op straat! Of in mijn vriendenlijst!

Voetnoten: