1 op de 3 jong volwassenen en 2 op de 3 volwassen. Dat is de statistiek van autisten met een depressie. Een schrikbarende hoeveelheid mensen. En helaas was ik ook een van de slachtoffers van een zware depressie. Een depressie die me door een heel donker dal heeft gesleurd. Een depressie waar ik compleet door ben gesloopt. Gelukkig ben ik er ook weer uit geklommen. En ik kan vandaag de dag zeggen dat ik niet langer in die zware depressie zit.

Hoe ik mijn depressieve periodes zie

Het klinkt misschien raar om te zeggen, maar ik ben blij met de periode die ik heb doorgemaakt. Het heeft geleid tot mijn diagnose met het syndroom van Asperger. Ook heeft het me geleerd wat het betekend om compleet opnieuw te moeten beginnen, mentaal gezien, en alles weer te moeten opbouwen.

Laat me duidelijk zijn; depressie is NIET leuk. Verre van. Het is een hele gemene ziekte en kan leiden tot de dood. Het is geen onderwerp om licht mee om te gaan. Het is geen manier om aandacht te zoeken of om een excuus voor dingen te hebben. Het is een gevaarlijke ziekte die behandeld moet worden door professionals en waar gelukkig steeds meer begrip voor is in de samenleving.

Voor mij zijn de periodes die ik in mijn leven heb doorgemaakt, achteraf gezien, grote leermomenten geweest. Toen ik er middenin zat zag ik dat niet, maar nu wel. Het heeft veel voor me betekend om zo diep in de put te zitten en er weer uit te klimmen.

De duistere diepte

Als me de vraag gesteld wordt hoe diep ik gevallen was, is mijn antwoord dit; dieper kon voor mij niet. Ik heb mezelf compleet afgebroken in die tijd, mentaal gezien was ik volledig gebroken. Er was niets meer over. Ik stond voor een keuze; stoppen of doorgaan. Zo simpel was het in basis voor mij geworden. Stoppen of doorgaan met mezelf. Het heeft me veel tijd gekost om de keuze te maken. En toen ik eenmaal had gekozen om door te gaan met mezelf, moest ik bepalen hoe dan. Want in mijn duistere dal waren er voor mijn gevoel geen lichtpunten meer. Behalve mijn verantwoordelijkheidsgevoel naar mijn kinderen. Ik besloot dat ik het hun niet aan kon doen. Zij hadden en hebben me nodig. Dat was voor mij een focus punt en een doel.

Voor iedereen is dit een ander gevecht. Voor mij was het een kunst van doelen stellen. Doelen voor de toekomst om naar toe te leven. En deze doelen afbreken in steeds kleinere doelen. Elke dag een stapje naar een doel.

Voor mij was het zo dat ik geen vrede had met wie ik was, hoe ik was en wat ik deed. Mijn leven was voorbij voor mijn gevoel. Ik was gebroken en zat in de brokstukken van wat ik ooit geweest was. Het moest anders, daar was ik van overtuigd, want zo als ik het had gedaan werkte duidelijk niet.

Het klimmen uit het dal

Het klimmen begon langzaam. Het was (en is nog steeds) mezelf opbouwen zoals ik wilde zijn, en niet langer hoe ik was. Dit klimmen, mezelf leren kennen en vooral open en eerlijk naar mezelf kijken ging heel moeizaam. Mensen om me heen hebben me hierin meegemaakt en kunnen getuigen dat het niet altijd makkelijk was. Dit is een proces van jaren. Ik moest voor mezelf kiezen, mijn eigen gedachten ontleden om te zien wat ze betekenden en mezelf weer opbouwen.

De afgelopen jaren ben ik hiermee bezig geweest. En elke dag ben ik nog bezig met mezelf opbouwen. Mezelf weer bij elkaar bouwen en bepalen waar ik heen ga met mijn leven. Een van de stappen die ik dit jaar bijvoorbeeld heb gemaakt is dit blog; vertellen en uitleggen aan mensen die het willen horen wat autisme voor mij betekend. Elke vorm van feedback die ik krijg leert me wat over mezelf en anderen.

Het ging moeizaam. En ik wens niemand toe om zo ver in het dal te zitten dat je niet meer weet wat je moet of kunt doen. Voor mij was het een punt in mijn leven waar ik overnieuw moest beginnen. Want het alternatief was ermee te stoppen.

Dankbaar

Ik ben heel dankbaar voor het feit dat mijn klim aan alle kanten gesteund word. Door familie, vrienden en begeleiding. Maar door jullie als lezers voel ik me gesteund in wat ik doe. Niet iedereen is het altijd met me eens (gelukkig!!), maar de feedback die ik ontvang over mijn blog is positief! Het is heel fijn om te weten dat er mensen zijn die iets hebben aan de dingen die ik hier schrijf. Dat er mensen zijn die tot nieuwe inzichten komen door mijn blogs te lezen.

Ik probeer alle feedback die ik krijg te lezen en waardeer elke vorm, positief en negatief.

Elke depressie is persoonlijk

Eerst had ik dit stuk willen schrijven in wat algemenere bewoordingen, wat meer gericht op autisten in het algemeen. Maar al snel besefte ik me dat depressies zeer persoonlijk zijn. Ik kan niet zeggen wat de grond is van iemand zijn depressie, waar deze vandaan komt of hoe ze er van af kunnen komen. Ik kan alleen beschrijven hoe het voor mij geweest is, wat ik gedaan heb om er van af te komen en tegen mensen te kunnen zeggen; “Ik weet hoe je je voelt.”

Elke depressie is persoonlijk, want depressie is een onderdeel van jezelf. Het is, volgens mij, een fout in je denken die zo diep in jezelf verankert is, dat je ervan uit gaat dat het nooit veranderen kan. Ik moest zo diep gaan dat er niets van mij over was voor ik tot het besef kwam dat de depressie een fundamentele fout in mijn eigen wezen was. Een grondslag die ik voor waar aan nam.

Nu weet ik dat ik niet gek ben. Ik ben niet verkeerd. Ik ben mezelf en ik mag er zijn. Ik ben mezelf aan het opbouwen, elke dag weer een beetje. En sommige dagen ook niet, maar ik ben blij dat ik dan niet meer terug glij naar slechter. Zo weet ik dat mijn depressie voorbij is. Neemt niet weg dat ik nog steeds gevoelig ben voor neerslachtigheid enzovoorts; maar ik weet hoe ik daarmee moet omgaan nu.

Suïcide is geen grap

Voor iedereen die depressief is, weet dat er mensen zijn die luisteren en die willen helpen. Binnen Nederland is er 113 (0900-113)! Als je, net als ik vroeger, rondloopt met gedachten om een eind te maken aan je leven, neem alsjeblieft contact op! Het hoeft niet met dit nummer, maar met iemand. Vertel iemand wat er is. Je hoeft het niet alleen te doen. Ook al denk je dat iedereen tegen je is, ik wil je vertellen dat je niet alleen bent.