Pauzes

“Het is tijd voor pauze!” klinkt het door de ruimte. Een begeleider van de dagbesteding waar ik kom kondigt hiermee aan dat het weer tijd is voor de tijd om met anderen rond een tafel te komen zitten. Het is bedoeld als een moment van rust, even uit je werk stappen en tijd nemen om te ontspannen.

Voor de meeste mensen is pauzes nemen een moment van rust. Voor mij is dit ook zo, maar niet als ik dit doe met mensen om me heen. Ik neem pauzes door een moment voor mezelf te nemen. Voor mij betekend dit een kop koffie pakken en naar buiten gaan om te roken. Omdat ik een van de weinige rokers ben, doe ik dit eigenlijk altijd alleen. Even een moment voor mezelf waar ik dingen kan over denken en rust heb van mijn werkzaamheden.

Sociale interactie is vermoeiend

Voor mij is sociale interactie vermoeiend. Het voeren van gesprekken, deze op gang houden en aandacht verdelen over verschillende mensen is voor mij een taak op zich. Het wordt gezien als een gebrek als ik geen deel neem aan de pauzes. Dit, omdat het bevorderlijk zou zijn voor mijn sociale interactie met mensen. Ik snap wel waarom dit gezegd word, maar ik merk dat het voor mij geen ontspanning bied. En zo is de pauze wel bedoeld. Soms ga ik wel bij de pauze zitten. Het is voor mij een leermoment. Maar ik merk bij mezelf dat ik wel wat weerstand heb.

Het is niet zo dat ik alle sociale interacties uit de weg ga. Dit kun je tenslotte gewoonweg niet voorkomen. Elke vorm van omgang met mensen is een vorm van sociale interactie. Maar pauzes zouden je energie moeten opleveren en niet moeten kosten.

Je bent zo op jezelf!

Als ik geen deel neem aan de pauze met andere mensen word me wel eens verweten dat ik te erg op mezelf zou zijn. Het zou een nadelige invloed hebben op mijn sociale ontwikkeling. Mensen die me kennen zouden me echter niet beschrijven als sociaal gestoord of incapabel. Wel zouden ze zeggen dat ik op mezelf kan zijn. Omdat het voeren van gesprekken en dergelijke me zo kan vermoeien, trek ik mezelf met enige regelmaat terug. Dit is puur, omdat ik energie probeer te sparen.

Het nemen van een pauze doe ik ook om energie op te doen. Als ik dan tijdens die momenten ook nog eens gesprekken moet voeren, betekend dat voor mij dat ik energie gebruik in plaats van energie verkrijg. Maar als ik even naar buiten stap en een sigaretje rook, dan heb ik even tijd voor mezelf en kan ik energie op doen.

Geen vereiste

Gelukkig is het zo binnen de dagbesteding waar ik nu werk dat het nemen van pauze niet verplicht is. Dus het is niet verplicht om bij de mensen aan tafel te gaan zitten. Daar ben ik wel blij mee. Het is geen verplicht nummertje om te doen. Ik mag gewoon doorwerken aan dingen waar ik mee bezig ben. Echter, is het wel een doel van me hier om meer bij de pauzes aan te sluiten. Dit om de sociale interactie te bevorderen.

Is het een nuttig doel? Ja misschien wel. Tenslotte is het een neurotypische vaardigheid die je beter in de maatschappij laat integreren. Maar dat betekent niet dat ik mijn autistische zelf negeer. Nog steeds is het zo dat ik vaker niet, dan wel aanschuif bij de pauzes. En ik zie dat meerdere mensen hier geen deelnemen aan de pauzes.

Hoewel het nemen van een pauze belangrijk is om productief te blijven, is de vorm van die pauze in mijn ogen erg persoonlijk. Voor de een is dit rond een tafel zitten en praten met mensen, en voor een ander is dit rustig in een hoekje zitten zonder mensen om zich heen. En beide is prima.

En dus is het pauze tijd. Tijd voor een nieuwe kop koffie en een sigaretje. Maar eerst even aanschuiven bij de tafel en gesprekken voeren. Daarna is het “echt” pauze.